Ef hljóðfæri er stillt í tónhæðinni A440 merkir það að næsta A fyrir ofan mið-C hljómar í 440 sveiflum á sekúndu (riðum eða Hz). A440 er sá staðall sem miðað er við í heimahúsum þó önnur viðmið gildi oft í tónleikahúsum.

A er ekki bara A

A440 er viðmið sem síðar varð opinber ISO staðall fyrir tónhæð hljóðfæra. Önnur tónhæðarviðmið hafa áður verið notuð og í dag nota margar sinfóníuhljómsveitir hærri tónhæð en A440 (sjá töflu fyrir neðan).

Þróun tónhæðar

Það er reyndar mjög fróðlegt að lesa um þróun tónhæðar í gegnum aldirnar. Ljóst er að hún tók miklum breytingum fyrir nokkur hundruð árum hvort sem það var yfir tímabil, landamæri eða jafnvel innan einstakra borga.

Bent hefur verið á fyrirbrigði sem mér hefur tekist að þýða sem „tónhæðarbólgu“ (e. pitch inflation). Þar sem hljóðfæri hafa að jafnaði bjartari tón eftir því sem tónhæðin hækkar höfðu tónlistarmenn tilhneigingu til að hækka tónhæðina smám saman í gegnum árin. Þannig var viðmiðunartónkvísl Dresdenaróperunnar A423,2 árið 1815 en önnur tónkvísl sem var notuð rúmum áratug síðar við sama óperuhús hafði tónhæðina A435. Þessi þróun varð á endanum til þess að söngvarar kvörtuðu og strengir fóru að slitna.

Hér fyrir neðan hef ég unnið upplýsingar úr gögnum um tónhæð sinfóníuhljómsveita. Sinfóníuhljómsveit Íslands er reyndar ekki inni í þessum tölum, en hún notar A442.